Zomerzonnetje

De afgelopen week had ik het rijk alleen. Mijn vrouw was met de kids en met haar beide zussen, zwager en schoonmoeder een weekje naar Corfu. Lekker genieten van het zonnetje, het mooie blauwe zeewater en de terrassen. Mijn jongste dochter belt me iedere avond steevast om half tien op om met een schorre stem te vertellen dat ze heerlijk heeft gezwommen heeft en het bijna dertig graden is. Geen straf om daar te zijn als je weet dat je er ook nog heerlijk kan eten en genieten van de gastvrije mensen die daar wonen. En nee, ik ben dit keer niet mee want ik behoor tot de categorie "veertig procent" Nederlanders.

James Bond op z'n Grieks

Waarom ik niet mee ben? Dat zal ik je zo dadelijk vertellen. Aan de vakantiebestemming ligt het namelijk niet want Corfu is heerlijk. Je kan er naast zwemmen en luieren ook goed wandelen. In het voorjaar is het er al mooi groen en de flora en fauna aan de noord- en westkust op Corfu is prachtig. Als je zo’n route loopt, kom je een half uurtje ten noorden van de baai bij Paleokastritsa langs het James Bond Café in Pagi. Daar is ooit een scène uit de film For Your Eyes Only uit 1979 opgenomen. De Griekse uitbater daar vertelt zijn hele leven al het verhaal van die dag. Dat er gefilmd werd in zijn dorpje en dat hij en zijn neef een bijrol als figurant kregen. Je komt er dan ook niet weg voordat je al zijn fotoboeken hebt gezien en iets aardigs in het gastenboek hebt geschreven tijdens een kopje koffie. Ik kan het weten, want ik ben er geweest. Zo’n koffiestop-belevenis kost je dan minimaal anderhalf uur, maar dit mag je niet missen.

Vakantielief en -leed

Maar dit keer ben ik dus niet mee naar Corfu. Van de week hoorde ik op de radio waarom; ik behoor tot de 40% van de Nederlanders die het wel leuk vindt om even een kort weekend met de familie weg te zijn, maar liever niet een hele week met familie op vakantie doorbrengt. Dat klopt wel, want tijdens zo'n vakantieweek bekruipt mij na een paar dagen het gevoel dat ik met iedereen rekening moet houden. Meestal gebeurt dat op dag drie. Dan word ik ietwat ongedurig van het wachten totdat iedereen eindelijk klaar is of de boel bij elkaar heeft zodat we kunnen vertrekken. Dan kunnen we eindelijk de auto instappen om een of ander marktje in een klein dorpje te gaan kijken wat ooo zo leuk moet zijn volgens de toeristengids.

We gaan op pad en zijn een klein uurtje de gaten in de weg aan het ontwijken. We slaan twee keer een verkeerd weggetje in wat dan ook nog eens steeds smaller wordt, omhoog gaat en eindigt in een kiezelpad. En dat allemaal terwijl de Tomtom toch echt ingesteld stond op “onverharde weg vermijden”. Na eindelijk terug te zijn op de juiste weg en twee plaspauzes verder kom je dan aan op dat geweldige marktje. Het zweet gutsend onder je oksels, want je zit in een veel te klein huurautootje voor het aantal personen dat erin moet. We zijn er! En dan…. dan valt het meestal ook nog eens zwaar tegen, omdat de markt maar uit 10 kraampjes bestaat waarvan drie met groente, vier van die K-kraampjes die alleen maar kleding verkopen met mode die minimaal twee jaar terug hip was, of kraampjes met scharen, tuingereedschap, hamers en beitels.

Voor de thuisblijvers

Nee, ik blijf liever een weekje “home alone” thuis. Koningsdag vieren in een klein zonnetje op straat met vrienden en bekenden waar een leuk bandje disco kneiters speelt uit de jaren tachtig en negentig. Om vervolgens de dag erna de houtkachel, van ellende en chagrijn, bij een buiten temperatuur van 13 graden, maar weer aan te moeten steken voor wat warmte in huis, omdat het te koud en te nat is voor de tijd van het jaar.

Lang leve de Koning en ons mooie Nederland, zat ik deze week ook maar even één dagje op Corfu, lekker in de zomerzon.