​Verrassing!

Het leuke van ons werk is het onverwachte. Dat kan van alles zijn. De afgelopen maanden zijn we bijvoorbeeld druk geweest met een project in Amsterdam waar de omstandigheden verre van optimaal waren. Zo’n project waarbij je moet starten terwijl de engineering eigenlijk nog tijd nodig heeft. Dan moet je improviseren en roeien met de riemen die je aangereikt worden. Die riemen kunnen nogal kort zijn! Dat schiet niet altijd op, maar gaandeweg vindt je wat drijfhout waarmee het beter gaat. Je maakt er het beste van totdat duidelijk is wat exact de bedoeling is. Over het algemeen kunnen we daar bij Dynamx aardig goed mee overweg, doordat je wat ervaring en expertise hebt opgebouwd laat je je niet snel meer gek maken. Overigens helpt het soms wel om zelf een beetje gek te zijn…..

Lekker dynamisch

Zo is de planning ook altijd iets wat voor verrassingen zorgt. Omdat we nogal wat communicatiesystemen beheren voor onze klanten is het zaak om die storingsvrij te laten functioneren. Dat lukt in de meeste gevallen lukt dat prima, maar uitval van een internetlijn bij de provider kunnen we vaak niet veel mee, behalve dan het signaleren en bemiddelen namens de klant. Of wat dacht je van een DDOS aanval op één van de datacenters waar toevallig ook onze telecommunicatieservers draaien. Dan ben je blij dat de veiligheidssystemen en preventie-software hun werk doen. Zo’n verrassing zorgt er soms voor dat je hele dag anders verloopt dan je dacht toen je rond acht uur aan de eerste koffie zat. Dat is dus wat ons werk dynamisch maakt.

Onverwacht weer als vanouds

Maar de mooiste verrassing van deze maand gebeurde toen ik met mijn zoon Rens in Liverpool op het treinstation stond. Eindelijk hadden we een wedstrijd gepland waar we Van Dijk, Wijnaldum en vooral de spits Salah zouden gaan zien. Dit keer geen pech of gebroken ribben door een wedstrijdje karten, en ook geen voetbeentje gebroken. De verrassing zat hem in een telefoontje. Een 06-nummer wat ik niet in mijn lijst had staan waardoor even de gedachte in mij opkwam, zal ik opnemen of hem laten gaan? Nee, dat doen we niet dacht ik en nam op. Ik hoorde een bekende stem, één van mijn contacten van een opdrachtgever die tijdens de crisis failliet was gegaan. Het was zeker vier jaar dat we elkaar niet gesproken hadden, hij is intussen bij een ander bedrijf in dienst en moest aan ons denken. “Ha Theo, hoe is het?” zei ik nadat ik zijn stem hoorde. “Goed!”, hoorde ik van hem terug, “Ik heb jullie nodig voor een klus”. Een week later zat ik daar aan tafel en gaan we verder waar we vier jaar geleden gebleven waren, als vanouds. Dat is het leuke van het onverwachte.