No guts, no glory!

Zoals je wellicht hebt gezien op linkedin, is Manon van den Heuvel pas geleden bij ons op kantoor langs geweest. Het is een wonder dat Manon er nog is als je weet hoe slecht ze eraan toe was na een verkeersongeluk 20 jaar geleden ter hoogte van Vlooswijk. Vlakbij het industrieterrein waar wij nu gevestigd zijn aan de provinciale weg in Montfoort. Toch is Manon nu fanatiek aan het ondernemen en een super stoere meid met plannen en ambities.

Lekker spontaan aan de keukentafel

Manon had 9 jaar geleden bij ons haar eerste baantje toen we nog op Om ’t Wedde ons kantoor hadden. Ze belde mij destijds op, gewoon heel spontaan en een klein beetje brutaal, met de vraag of we misschien een vakantiejob voor haar hadden. Ze was een studie begonnen en zocht iets als telefoniste en administratief-medewerker voor die zomer. Nu worden we wel vaker gebeld voor een stageplek, werk of acquisitie, en je kunt simpelweg niet overal op ingaan. In dit geval was er iets wat me triggerde. Ik denk dat het haar stem was samen met haar enthousiasme wat me deed besluiten haar uit te nodigen. “Kom maar eens langs voor een gesprek”, zei ik tegen haar. Waarop ze antwoordde dat ze nog een dingetje had waar ik rekening mee moest houden; “Ik zit in een rolstoel doordat ik een verkeersongeluk heb gehad”. Vier dagen later kwam haar moeder met haar langs voor een kennismakingsgesprek, een week later startte ze haar job bij ons. Inmiddels zijn we bijna 10 jaar verder en zitten we opnieuw met elkaar aan de keukentafel bij ons in de kantine.

Feestje van wilskracht en lef

Inmiddels heeft Manon haar studie afgerond, ze heeft 3 jaar in Ede gewoond, en bij de Rabobank gewerkt na haar studie. Inmiddels is ze, geheel zelfstandig, woonachting in Utrecht Terwijde en rijdt ze een paar keer per week met haar eigen auto naar Amsterdam. Daar werkt Manon 14 uur per week als recruitment consultant bij Independent Recruiters en helpt ze mensen met een handicap aan werk. Iets wat natuurlijk helemaal in haar straatje ligt. En super knap! Wat een drive dat ze heeft. Hoewel ze me vertelde dat ieder uitstapje, haar werk, het huishouden en de balans zoeken daarin veel energie kost. Het resulteert nogal eens in hoofdpijn, maar ze wil zo graag en waardeert de kans die ze bij haar werkgever krijgt zo, dat ze ondertussen niemand teleur wil stellen. Het heeft ook te maken met het acceptatieproces van haarzelf gaf ze aan. Het levert soms een spanningsveld op als ze de afgesproken 14 uur niet kan waarmaken. Ik heb haar goedbedoeld geadviseerd om te kijken of ze het dan structureel kan bespreken met haar leidinggevende. Afstemmen wat haalbaar is en samen een doel stellen, zodat je elke periode weet wat je aan elkaar hebt.

Het is een zoektocht naar de uitdagingen die we allemaal wel herkennen, de balans tussen werk en thuis. Ik heb er vertrouwen in dat Manon dat allemaal gaat fixen. Als je ziet wat Manon allemaal heeft bereikt met haar handicaps en hoe ze er nu voor staat. Daar heb ik enorm bewondering voor. Manon; je gaf aan dat je blij was dat ik je destijds een kans gaf, maar dat is niets in vergelijking met wat jij hebt bereikt. Ik vind het een eer om binnenkort op jouw feestje te zijn uitgenodigd want ik zie jouw wilskracht als een voorbeeld. Jij bewijst dat als je echt iets wilt, het mogelijk moet zijn om dat te bereiken. Niet vanzelf, maar met lef.