Leermomentje

Het is alweer een tijdje geleden, de operatie aan mijn rug naar aanleiding van een diagnose ergens in maart. Die diagnose was in het kort als volgt, een wervelkanaal vernauwing waarschijnlijk veroorzaakt door genetische aanleg waardoor een zenuw klem zat bij de uitgang van de wervel. Het gevolg van dit euvel was uitstraling naar het linkerbeen en uiteindelijk ook uitval van motorische functies in de linkervoet. En daar had ik al heel lang last van, veel te lang bleek achteraf. Of beter gezegd: “Had maar eerder naar de specialist gegaan”. De oplossing was een operatie waarbij ze een stukje bot van de wervel wegknippen. “Dan krijgt de zenuw meer ruimte en kan zich herstellen”, aldus de chirurg. Klinkt simpel…

Simpel

In de praktijk bleek het iets minder gemakkelijk. In de zomermaanden ben ik er bijna drie maanden tussenuit geweest, eenvoudigweg omdat het gewoon niet ging. Het lukte niet meer om te lopen, althans geen 500 meter aan een stuk zonder pijn. En tjonge, wat voel je je dan beperkt. Ik weet nu wat zenuwpijn is en hoe het is om (tijdelijk) een fysieke beperking te hebben. Hoe het is om twee weken helemaal niets zelf te kunnen doen waardoor je afhankelijk bent van de lieve mensen om je heen.

Maar goed, je weet dat je een tweede kans krijgt en dat het meeste wat op dat moment niet lukt weer goed komt. Misschien wel alles, daar ga ik voor en ik loop tegenwoordig drie keer per week in de sportschool van de fysiotherapeut rond. Hij blijkt meester te zijn in het verzinnen van oefeningen waarvan je na meerdere pogingen om het uit te voeren denkt, “Waarom kan ik zoiets simpels niet?!”. Pas na een aantal keer oefenen gaat het dan uiteindelijk wel.

De middagen waarop ik niet in de sportschool rondloop besteed ik aan wandelen, veel lopen om het automatisme terug te krijgen, de aansturing door de zenuw die klem zat oefenen en spierkracht opbouwen. En dat is waarom ik bijna drie maanden niet op kantoor ben geweest, terwijl ik vooraf dacht dat deze jongen het wel even in anderhalve maand zou fixen en aan het werk zou zijn. Mooi niet…..

Bonus!

Inmiddels ben ik deels weer aan het werk. Veelal in de ochtenden en met beperkte tijd om te besteden moet ik nog steeds selectief zijn in wat ik kan oppakken. Het is dan mooi om te zien dat het bedrijf gewoon blijft draaien en door de collega’s gerund wordt alsof er niets aan de hand is. Veruit het meeste gaat goed zonder dat ik er dus naar hoef om te kijken. Natuurlijk gaat er ook wel eens wat mis maar over het algemeen is dat te overzien. Dan gaat het erom dat het op de juiste wijze opgelost wordt, dat er een oplossing komt waar iedereen mee uit de voeten kan.

Eigenlijk ben ik wel een beetje trots op alle collega’s. Trots op het feit dat alles gewoon doorgaat zonder mij. Op het moment dat je voor die situatie komt te staan hoop je daarop, maar je weet natuurlijk niet zeker of het lukt. Blijkt gewoon dat je stuk voor stuk goeie gasten binnen je bedrijf hebt rondlopen die zonder morren de boel opvangen en je dan om half één naar huis sturen met de boodschap: “Ga jij maar even het krachthonk in om die voet van je te trainen en doe er dan gelijk een six pack bij voor je vrouw en Jolanda. Die hebben ze wel verdiend!”

Groeten Rob