Griekse gastvrijheid, trots en tragedie

Een week geleden ben ik met mijn gezin vroeg opgestaan, we zijn met de auto naar Eindhoven Airport gereden en op het vliegtuig naar Kos, Griekenland gestapt. Drie dagen daarvoor is daar nog een aardbeving geweest. De taxichauffeur die ons naar het haventje van Mastichari bracht verteld dat hij toen een rit had en dacht dat z’n auto wat last had van zijwind. Hij is de eerste van een aantal Grieken die mij met openheid tegemoet treden en mij hun verhaal vertellen, terwijl ik onder het genot van een drankje heerlijk met mijn tenen in de Griekse zee zit…..

Yassou!

Kos is niet onze eindbestemming, daar aangekomen steken we met de boot over naar Myrties op Kalymnos om op onze bestemming aan te komen. We worden hartelijk welkom geheten door onze gastvrouw Alexandria, een kleine gezellige vrouw die ons met open armen ontvangt: "Yassou! Did you all have a good flight? Your apartment is clean and I have made a nice greek cake for you". We groeten elkaar en ondertussen heeft mijn zoon al aan haar zoon gevraagd of het water uit de kraan drinkbaar is en weet hij gelijk de Wifi code.

Later ontdekken de kids een mooi zwembad met cocktailbar, opgeleukt met een rieten dak, frisse kleuren en er klinkt lekkere lounge muziek uit de speakers. Daarmee is het plaatje compleet.

Ondernemen op z`n Grieks

Alexandria`s neef staat achter de zwembadbar. We raken aan de babbel en ik vraag hem hoe het nu is, of het weer wat beter gaat met de economie? Hij vertelt dat er in de laatste drie jaren weinig of geen verbetering is opgetreden. "Over iedere euro wordt 23% afgedragen, en dan heb ik het niet over de btw. We dragen veel belasting af maar zien er niets voor terug. Het verdwijnt in de zak van de man van het ambtelijk apparaat. Kijk eens naar het strand en de straat, hoe vervuild die zijn. Dat hoort de overheid bij te houden. Wij begrijpen dat het anders moet en dat we te lang te veel privileges hebben gehad. Dat is niet zozeer het probleem, maar de overheid is lui en niet te vertrouwen", zo verteld hij.

De Griekse overheid blijkt continue de regels te veranderen, de man geeft een voorbeeld: "Wij hebben hier genoeg zon en dus dacht mijn buurman die appartementen verhuurd, ik breng zonnepanelen aan zodat ik geld terug krijg van het energiebedrijf. Hij betaald namelijk iedere maand 2500 euro aan energie. Maar nadat hij het formulier heeft ingevuld en een bevestiging van akkoord heeft ontvangen wil de energiemaatschappij de stroom niet meer hebben. Daar zit je dan met je mooie panelen, een investering die niets opbrengt en nog steeds 2500 euro aan energiekosten.”

Hard werken is niet genoeg

Later die avond horen we in een restaurant waar we eten een soortgelijk verhaal. Maria verteld ons dat ze geluk heeft omdat haar huis is afbetaald. Daardoor kan ze rondkomen als ze maar alle dagen van het jaar aan het werk is. Ze verteld dat het vliegveld is overgenomen door Duitsers en veel hotels door grote ketens waardoor het verdiende geld niet in Griekenland blijft. Haar zuster werkt als verpleegkundige in het plaatselijke ziekenhuis 40 uur in de week voor een salaris van 850 euro per maand. Ze werkt 10 tot 12 uur per dag maar overuren worden niet uitbetaald. Zo hou je niets over om iets op te bouwen. "Maar goed", zo besluit Maria, "jullie komen hier om een leuke tijd door te brengen en dus wil ik je er verder niet mee lastig vallen."

Een dag later spreken we een oude gepensioneerde man. Hij heeft zijn hele leven gespaard en dat in huizen aan zee geïnvesteerd, om er zelf in te wonen en om te verhuren. Zo behoudt hij een inkomen en heeft een toekomstige erfenis voor zijn zoon en dochter. Maar nu zijn z`n kinderen boos, want de overheid heeft bepaald dat ze voor een extra "huis aan zee" belasting moeten betalen. Dat komt op 9000 euro aan extra belasting per jaar en dat is meer dan de verhuur oplevert. Nu moeten zijn kinderen geld bijleggen vanuit hun reguliere salaris. Dat geld is er niet en dus moeten ze één van de huizen dan maar verkopen. Maar ja, wie wil er nu een huis met zulke hoge lasten?

Hoe gaat het écht met de Grieken?

Al met al wordt duidelijk dat de Grieken schuldbewust zijn, en tegen een falende overheid aanlopen die marchandeert en waar geld verdwijnt. Het vertrouwen is nul. Wij in Nederland denken dat het weer wat beter gaat, dat wordt ons verteld in de media, maar de Griek zelf ziet dat heel anders. Zij zien nauwelijks of geen verbetering. Misschien moet een Nederlands-Griekse Journalist eens onderzoek doen en daarover schrijven. Ik weet namelijk ook niet exact hoe het zit, maar wat ik wel zie en hoor zijn oprechte en trotse Grieken die iets van hun land willen maken.

Als ik dat allemaal zo overdenk, liggend op een strandbedje en genietend van de zon en van mijn kids in de zee, ben ik blij dat we in ons kikkerlandje de boel aardig goed op de rit hebben. Dat we kansen krijgen om wat geld te verdienen zodat we het ook weer uit kunnen geven.Ik bestel nog een verse orange juice en reken af met een paar extra euro`s fooi voor de Griek, hier op het prachtige stukje baai aan de zee waar we de hele dag al verblijven en ik dit stukje schrijf…..