“Dag vriend”

Omdat werk soms verbleekt bij dat wat echt belangrijk is, deze week een blog over vriendschap en afscheid nemen….

Vandaag is een dag zoals zovele, niets bijzonders. Het begint met een gefilterde bak koffie op kantoor en dan gaat de telefoon. Pa belt me en dat gebeurt niet vaak. Hij is een man van weinig woorden, sterk en zo eentje die het vroeger van werken met zijn handen moest hebben. Nu is hij zesenzeventig en ouder, de kracht van toen zit niet meer in zijn lichaam. Hij is er nog wel, maar het "doen" lukt niet meer.

Pa belt mij die morgen en ik antwoord: "Ha Pa, hoe is het?" Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn, en dan een zucht: "Rob, Sjaak is vannacht overleden, onverwacht…. en drie uur na het overlijden van mijn zus". Opnieuw blijft het stil, maar nu aan mijn kant totdat ik zoiets als: "Wat?!" ,moet hebben geroepen. De zus van mijn vader was al geruime tijd ziek en we wisten dat het niet goed ging, ze was stervende, maar Sjaak was een ander verhaal.

De eeuwige jeugd met koffie en een frietje

Sjaak was een vriend van vroeger waar hij veel avonturen mee had beleefd. Een stapmaat en veel later werd Sjaak zijn zwager toen hij op een dansavond in Vinkeveen verkering kreeg met mijn tante en Pa met mijn moeder. Vanaf dat moment zochten zij elkaar altijd op, en dat is tot de dag van gisteren altijd zo gebleven. Niet meer zo vaak als vroeger maar toch. Als ze elkaar nu dan zagen zeiden ze niet zoveel maar zaten aan de koffie, ijsje of een frietje die Sjaak sinds jaar en dag verkocht vanuit zijn ijssalon en cafetaria. Weinig woorden, maar wel even elkaar zien. Het mooiste was dan altijd het oogcontact en de glimlach die ik zag als ik bij zo`n ontmoeting was. Die glimlach verraadde de jeugd die ze allebei nog in zich hadden. Dezelfde jeugd die mijn Pa in de ogen van zijn jongste kleindochter ziet, een twinkeling.

Een laatste knuffel

Een week later ben ik twee dagen niet op het werk. Die dag is de uitvaart van Sjaak, de dag ervoor van zijn zuster Wil. Mijn moeder is in 2011 overleden en dus zit ik naast mijn vader als we afscheid nemen van Sjaak in het crematorium. Er worden mooie woorden gesproken en ik zie foto's voorbij komen van vroeger die ik nooit eerder heb gezien.

We mogen langs de baar. Pa loopt niet zo makkelijk meer, zoekt een moment naar zijn evenwicht en gaat naar de kist in de aula. Ik volg en hou hem in de gaten. Hij stopt voor Sjaak, langer dan ieder ander, hij legt zijn beide handen op de rand van de deksel aan het voeteneind. Hij leunt erop alsof hij zojuist een lange dag hard werken achter de rug heeft. Het lijkt alsof hij schud aan de kist, alsof hij een laatste omarming geeft, een knuffel. Tranen zwellen op en dan spreekt hij met zijn hart en een gebroken stem: "Dag vriend".

We lopen naar het zaaltje ernaast voor koffie en cake, want zo gaat dat. In het loopje zegt pa tegen mij: "Ik hoop dit nooit meer mee te maken, twee in één nacht".