Bono
Volgende week treden de helden uit mijn jeugd op in de Johan Cruijff Arena. De rockband U2, vernoemd naar het Amerikaanse spionage vliegtuig wat in de jaren tachtig gebruikt werd tijdens de Koude oorlog. Vier gasten uit Ierland die muziek maken met aanvankelijk het christelijke geloof als grondslag en zich inzetten voor gelijkheid en vrede. Met liedjes zoals ”Gloria” en “I Will Follow”, maar later ook nummers zoals “Sunday Bloody Sunday” met een politieke boodschap.
Omdat ik via internet geen kaartjes kon bemachtigen voor het concert in Nederland zijn we vorige maand uitgeweken naar Keulen en daar naar het concert gegaan. Nu was die show het eerste concert nadat de leadzanger Bono zijn stem kwijtraakte en vroegtijdig de show in Berlijn moest staken. Dat maakte dit concert wel weer extra bijzonder. Gelukkig behield hij zijn stem en was het als vanouds een spetterende show.
Terug naar de kern
Het was in het bijzonder mooi om te zien hoe de vier beroemdheden tijdens de show teruggaan naar hun “Roots”. Terug naar hun eigen identiteit en zich kwetsbaar durven op te stellen.Terug naar de tijd dat ze nog niet bekend waren. Gewone Ierse jongens uit een schoolband, met in die tijd de gevaren van IRA aanslagen om de hoek van de straat. Een tijd waarin je zo’n aanslag net ontliep omdat je toevallig op dat moment even terug naar huis moest om wat te halen en daardoor net niet op de ramplocatie was. Maar ook de tijd dat je bekend en beroemd wordt en niet meer Paul wilt heten maar Bono. En nu pas, heel recent dus, dat je op het podium zomaar je stem kan kwijtraken.
“Zonder stem ben je eigenlijk een heel gewoon eenvoudig mannetje”
Een gebeurtenis waarbij de angst om je heen slaat en je hoopt dat het niets ernstigs is. Iets wat je doet inzien dat als het zingen wegvalt je eigenlijk ook niet meer dan een gewoon eenvoudig mannetje bent. Dat maakt dat je beseft dat je anderen nodig hebt om iets te bereiken. Dat je in de spiegel durft te kijken en dankbaar bent voor hoe je je leven kan leven en door je zangtalent een podium hebt gekregen om iets voor een ander te betekenen. Dat je dat podium gebruikt om iets bespreekbaar te maken en dingen aan de kaak te stellen. Als je dat durf te doen en die boodschap durft uit te spreken aan je publiek dan ben je voor mij een grote kerel. Dat inspireert mij.
Durf en idealen
Het is misschien wat naïef gedacht, maar ik vind het mooi dat er mensen zijn die teruggaan naar de kern van het bestaan en aan hun idealen proberen vast te houden. Mensen die de boodschap van liefde, vrijheid en éénheid durven te delen. Met of zonder stem op een groot podium. Die mensen zijn er nog steeds op de hoek van de straat en in jouw dorp of stad. Misschien moet je even zoeken, maar ze zijn er. Ik geloof dat je samen met die mensen een heel eind verder kunt komen, en met elkaar een stuk verder dan we nu op dit moment zijn.